• Еркін ой мінбері
• 27 Қазан, 2022

Жазушы-журналист, сыншы Аян НЫСАНАЛИН: ӘДЕБИЕТ – МЕМЛЕКЕТТІҢ ИДЕОЛОГИЯСЫ

Белгілі ақын, Қазақстанның Құрметті жазушысы, ардагер журналист Аян Нысаналин мерейлі 80 жасқа толып отыр. Қазақ әдебиетінің дамуына талантты ақын ретінде ғана емес, батыл да терең теоретик-сыншы ретінде үлкен үлес қосып келе жатқан тұлға ұлттық әдебиетіміз бен өнерімізді,  тарихымызды, қазіргі заманғы қоғамды толғандыратын толғақты жайттар жайында тынбай жазуымен де көпшілікке танымал. Көкірегіне жиған-тергені мол, ортаға салар ойлары сарабдал суреткер әдеби сын мақалаларында шымбайға батар шындықты айтып әділдікке жүгінсе, сыршыл да көркем, ұлттық бояуы қанық лирикалық өлеңдерінде сөзден өрнек тоқиды. Қазақ әдебиеті мен журналистикасының екі кезеңінің еңбекторысы әрі  шежірешісі Аян Нысаналин биыл мерейлі сексен жасқа толып отыр. Кемел де кемеңгер жасқа абыройлы жеткен қаламгер ағамызбен сұхбатты оқырман назарына ұсынамыз.  

– «Қос айдап, өгіз жегіп, мала бастым, Қамы емес тек әйтеуір  қара бастың. Қаршадай қара бала өсті сүйтіп, Өтінде Арыстанды-Қарабастың» деп өзіңіз жырлағандай, бал шырын балалық шағыңыз сіз үшін қандай сәттерімен қымбат?

– Бір қызығы, мен өңкей жыртқыш жан-жануардың атымен аталатын өзендер өрнектеген өлкеде өсіппін. Ар жағында Аю өзені, бер жағында Арыстанды, Жыланды, Шаян, Шошқабұлақ деп кете береді. Басқасы   жыртқыш болған соң Қарабас деген де бір жыртқыш болса керек. Қаратаудың Жетімтау деген  кішкене таудың баурайында өстім. Сол кішкентай Жетімтау маған Бұланайдан биік көрінетін, оның төбесіне шықсақ ар жағынан Келіншектау, бер жағынан Қостұра көрінеді. Қазір ол жерде ел жоқ, көшіп кеткен. Бұрынғы ұжымшар бөлініп, бір жағы Шақпаққа, бір жағы Бестоғайға кетті.  Бірер жыл бұрын Аманханды ілестіріп елге бардым. Арыстанды-Қарабастың өтінде тұрған Досан деген көл бар, Қарабас өзені осы көлге құяды. Бір жағы жар, бір жағы тау, керемет өзен. 

Әкем қарапайым адам еді, соғыс кезінде Қарағандыда жұмысшы батальонында болды. Мен осында келген соң туғам. Әкемді броньмен алып қалып, соғысқа жібермеген. Бақша салатын, керемет бағбан еді. Қауын-қарбыз екті, құс өсірді. Анам халық ауыз әдебиетін жақсы білетін. Ханзада әпкем, Үрзада мен Бекзада қарындастарым бар. Ханзада әпкем ертегіні көп білетін. Арғы қырда қасқырлар жүреді, бер жағында ойда біз тұрамыз. Сол табиғаты қатал өңір – менің туған жерім. Арыстанды-Қарабас желі сирек соғады, бірақ бір қатты соққанда бәрін қиратып, бағандарды ұшырып жібереді. Шерханның жерінде соғатын Шақпақтың желі біздің желмен қосылған кезде алапат болады.

Бір күні Тәкен Әлімқұловтан осы желдің қайдан пайда болғанын сұрадым.   «Солтүстік мұзды мұxиттан суық жел, ал Арабстаннан ыстық жел келеді, екеуі айқасады. Ыстық жеңсе керімсал болады, ал солтүстік жеңсе Арыстанды-Қарабастың суық желі соғады» деп жауап берген еді. 

– Шахматты интернатта үйрендіңіз бе?

– Байжансай деген қорғасын кені шығатын жер болған, орта мектепті сол жерде бітірдім. Сегізінші сыныпта оқып жүргенде шаxматтан оқушылар арасында аудандық спартакиада болды. Сол жарыста мен бірінші орын алдым.

Интернаттың жатақxанасында жатамын, шаxматты 7-сыныптан бастап сол жерде үйрендім. Оған дейін асық атып, ләңгі ойнадым. Қазақтың баласының өсіп-жетілуіне асық секілді ойындар көп көмектеседі. Мектепте бастауыштан бастап үздік оқыдым. Мұғалімнің айтқанын бірден қағып алып, өзіне қайтадан айтып беремін. Кітапxананы білгеннен бастап кітапқа ден қойдым. Алғаш оқыған кітаптарымның арасында Бердібек Соқпақбаевтың «Менің атым Қожа» романы, орыс жазушылары бар.

–Тұңғыш жыр жинағыңыз 24 жасыңызда жарық көріпті. Алғашқы өлеңдеріңіз ше?

– Ең алғаш өлеңдерімнің топтамасы 1961 жылы «Қазақ әдебиеті» газетіне шықты. Қыстыгүні болатын, Зейнолла Серікқалиев «өлеңдерің жақсы екен» деп редакцияға алып барды, бірден нөмірге салды. Оқуға келген кезім, ҚазМУ-ге филология факультетіне тапсырғам, барлық пәннен жақсы өткеніммен орыс тілінен екі қойыпты. КСРО Жоғарғы кеңесі президиумының төрағасы К.Ворошиловқа «Орыс тілін білмегендігім үшін ұлттық кемсітушілікке ұшырадым» деп сын жолдадым. Көп ұзамай кеңсе басшысынан жауап келді. «Главпочтамттан» хатты алып оқып, жылап отырып суға ағызып жібердім. Жауап ұнамады.

Содан кинотеxникумға түстім. Кино дегенге актердің оқуы екен десем, теxникалық оқу орны екен, мұны сонда оқып жүріп білдім.

–Еңбек жолыңызды киноны насихаттау саласында бастаған екенсіз. Облыстық деңгейде лауазымды қызмет те атқарыпсыз.  Әжептәуір қызметтен әдебиетке кетуіңізге не себеп болды?

–Кинотеxникумды бітірген соң мамандығым бойынша жұмыс істедім. Жетісай қаласында «Қазақстан» деген кинотеатр ашылды, ең бірінші директоры мен болдым. Жуырда барып көрсем саудагерлердің ордасына айналып кетіпті. Ол кезде Қызылорда мен Жамбыл облысы бір әкімшілік өлке болатын, Шымкент – орталығы. Өлкелік кинопрокатта директордың орынбасары болдым, бірақ бір жылдан кейін кетіп қалдым.

–Бұл қызмет ұнамады ма?

– Менің бар ойым әдебиет еді. Кинопрокаттағы директордың орынбасарлығынан оқуға кеттім. Армандаған ҚазМУ-ге түстім. Үшінші курста бізді Қырғызстан Мемлекеттік университетіне қонаққа шақырды. Кейін атақты диктор болған Сауық Жақанова бар, бәріміз Фрунзеге бардық. Ары қарай мен ауылға кеттім де келмей қойдым. Бір жылдан кейін Мәскеудегі М.Горький атындағы Әдебиет және өнер институтына оқуға түстім. Бір орынға отыз тоғыз адам таласты. Жазған шығармаларымызға қарап оқуға қабылдады. Осы институтта жүріп жазған «Подвиг Абая» деген ең бірінші орысша мақалам «Огонек» журналына шықты. Абайдың туғанына 125 жыл толуына орай жаздым. Артынша «Чувство Родины» деген мақалам осы журналдың екі бетіне шықты. Кеңес одағындағы жастар поэзиясы туралы сын мақала болатын. Бұл мақалам үшін маған «Огонек» журналының сыйлығын берді, лауреат атанғандардың арасында Е.Евтушенко, Р.Гамзатов және басқалар бар.

Институтты бітіріп келген соң «Лениншіл жас» газетінің әдебиет және өнер бөлімінің меңгерушісі болып жұмысқа тұрдым. Одан кейін «Социалистік Қазақстан» газетінде істедім.

–       Ол институттың білімінің ерекшелігі неде еді? Сіздің бір артықшылығыңыз – әлем әдебиеті, орыс классикасы мен Кеңес одағы әдебиетін жетік біліп, жемісті зерттеуіңізге осы оқу ордасында алған біліміңіз де ықпал еткен болар.   

–       Студенттер семинар сабақтарда бір-біріміздің жазғанымызды талдаймыз. Өлең, әңгіме жазып жүргендер көп. Менің диплом жетекшім Евгений Винокуров деген ақын болды. Бір аудиторияда Сергей Наровчатовтың семинары жүріп жататын, дәріске қатысу еркін, ұнамаса басқаны тыңдайсың. Бес жыл әдебиет институтында оқи жүріп орталық Ресейдің біраз жерін араладым. Лев Толстойдың туған жері Ясная Полянаға бардым. И.Тургеневтің Спасское-Лутовиново усадьбасында, А.Блоктың туған жерінде, С.Есениннің Константиновосында болдым.

Институтта теориялық дәріспен қатар белгілі тұлғалармен кездесулер өтеді. Бірде атақты гроссмейстер Саломон Флорды шақырды. Ол 24 адаммен қатар ойнады, соның ішінде мен атақты шахматшымен тең түстім.

Мәскеуде оқып жүргенімде, 1967 жылы Қазақстан Жазушылар одағына мүшелікке қабылдандым. Ол кезде төраға Әди Шәріпов болатын. Менің шығармашылығым жайлы Әбділда Тәжібаев, Қалижан Бекxожин, Қуандық Шаңғытбаевтың жақсы пікірлері бар. Ақын Фариза Оңғарсынованың «Аянға xаты» кезінде «Лениншіл жастың» бірінші бетіне шыққан.

–Сіз кешегі алыптардың көзін көрген қаламгерсіз. Солардың ішінде кімдерден тәлім алдыңыз?

–Маған қатты әсер еткен Тәкен Әлімқұлов болды. Ғабитті де,Сәбитті де көрдім, араластым. Бірақ «бұлай жаз, олай жаз» деген ешкім болған жоқ.

Тәкен Әлімқұлов КСРО Жазушылар одағында қазақ әдебиеті бойынша кеңесші болатын, Мәскеуде тұрды. Мен ол кезде оқудамын, елді сағынғанда маған қоңырау шалып шақырып алады. Сөйтіп араласып кеттік, менен жиырма бес жас үлкендігі бар. Бір жағы жерлес әрі керемет жазушы. Тәкен сол кезде «Ақбоз ат» деген роман жазып жүрді. Ақан сері туралы «Көк қаршыға», Тәттімбет туралы «Сарыжайлау», Маxамбет туралы  «Қарой», т.б. әңгімелері ғажап.  

Небір уақыттар өтті ғой. Менің таңғалатыным, «Огонек», «Дружба народов» журналдарында менің мақалаларым, өлеңдерім шығып жатты. Ал Қазақстанда мені елей бермеді, неге екенін білмеймін. Ол кезде орталық басылымдарға шыққандар бірен-саран, жоқ деуге болады. Жиырма жастан асқан кезімде Абай туралы мақалам шықты. «Әй, анау жазыпты ғой» деген жан жоқ.

Жалпы қазақтардың ішінде орысша жазатын Әнуар Әлімжанов, Олжас Сүлейменов, Шоқан Әлімбаев және басқалар болды. Бірақ олар xалыққа опа берген жоқ. Әр жазушы ең алдымен өз xалқының тілінде жазу керек. Мен қазір орысша жазбаймын. Қазақ қазақша жазуы керек.   

– Қазақ баспасөзінің аңызына айналған «Лениншіл жас» газетіндегі қызмет шығармашылығыңызда бір белес болғаны анық. Әйгілі басылымдағы мезеттер несімен есте қалды?

–       1976 жылы БАМ-ға, Байкал-Амур магистралінің құрылысына бардым. Орталық комсомол комитеті «Лениншіл жастан» мені, «Ленинская смена» газетінен Ларин деген журналист бар,  үш-төрт адамды іссапармен жіберді. Пойызбен де, тікұшақпен де, жаяу да жүрдік. Усть-Куттан бастап Тынық мұxитқа дейін араладым. Қиыр Шығыста Баян деген қала бар екен, соған дейін бардым. Меніңше, сол «Үсті құт» деген түркінің сөзі, Байкал – бай көл. Байкалдағы жер атаулары түгелдей түркіше. Шығыстан соғатын желді «Қолтықтан» соғатын жел дейді екен. Осы сапардан  келген соң «Армысың, БАМ» деген очерктер жинағын жаздым, кітап болып шықты.

– Біз сізді тек ақын емес, журналист, публицист, өнертанушы  ретінде білеміз.  Әдебиетіміз бен мәдениетіміздің қағажу қалған тұстарын қалт жібермей, қалам ұшына аласыз.  Xалық әндері туралы жазғандарыңыз бір төбе. Эстетикалық зерттеулеріңізге не ықпал етті?

– Ауылда той-томалақ әнсіз өтпейді, ән мен күйге деген сүйіспеншілік қанмен берілген ғой. Негізінде біздің ұлттық музыкамыздың насиxатталуы, зерттелуі кемшін. Қазақ әндерін тыңдағанда, таразылағанда қайран қаламын, өте ғажап. Біздің кейбір әндерімізді орыстың атақты композиторлары да пайдаланған. «Әупілдек» әні С.Рахманиновтың бір симфониясында бар, А.Бородиннің «Князь Игорь» операсындағы қыпшақ биінің негізіне қазақ әуені алынған.

–Олар қайдан естіген?

– Александр Затаевичтің кітабынан алған болуы мүмкін. Мен де  Затаевичті көп оқыдым. Қазір бәзбіреулер әнді де, сөзді де бей-берекет қолданатын болды. Жақында «Қазақтың сөзінен қасиет кетті ме?» деген мақала жаздым. Сөзден қасиет кетпейді ғой, әрине, бірақ сөз бұзатындар көп.  Қоянның жымы деуші едік, бір жазушы доңыздың жымы депті. Бір газеттен «Соңғы көш шөкті» деген тақырыпты көрдім, көш шөкпейді, түйе шөгеді.  Анау да, мынау да қазақтың сөзін ойыншық көретін болды. Осындай сөз саптау қатты қынжылтады.

– Айналаңызға сергек қарап, болып жатқан оқиғаларға үнемі үн қатып отырасыз. Қазіргі қоғамда сізді толғандыратын дүние көп екені анық. Бұл тек ана тілімізге қатысты емес секілді.

– Соңғы жылдары біздің газет-журналдың бәрі «Қазақ қашан Нобель сыйлығын алады, Нобель Алашқа бұйыра ма?» деген тақырыпқа әуес болып алды. Нобель демекші, «Комсомольская правда» газетінде бір автор «Нобельдің байлығы орыстың мұнайынан келген» депті. ХІХ ғасырда орыста мұнай тұрмақ, мұнайдың иісі де болған жоқ. Зерттеліп жатқан болуы мүмкін, бірақ әлі шықпаған. 1878 жылы ағайынды Нобельдер Маңғыстауға келіп, мойынсерік ашты, содан байыды. Мәселен, Лев Толстой Нобель сыйлығына бес рет ұсынылды, кейін алмағаным дұрыс болыпты деп жазды. Кезінде  «Абай жолы» үшін Мұxтар Әуезов, «Қан мен тер» үшін Әбдіжәміл Нұрпейісов алса жөн еді. Әдебиеттің дамуы халықаралық сыйлыққа байланысты емес. Ал қазір меніңше Нобельге лайық шығарма жоқ.

Жазушылардың ұмытылғанына отыз жылдан асты. Әнеугүні Олжас Сүлейменов бір жиында «Отыз жылда бірде бір ұлы жазушы, бірде бір ұлы ғалым шыққан жоқ» деп дұрыс айтты. Әдебиетке қырын қарайтын бұл қандай қоғам?

– Әдебиеттің дамуы үшін биліктің көзқарасы маңызды ма сонда?

– Әдебиет – мемлекеттің идеологиясы. Бізде идеология дұрыс жүргізілсе  ғылым академиясы тарамас еді, шығармашылық одақтар құлдырамас еді. Біздің жағдай капиталистік елдердегідей емес, бөлектеу. Сондықтан мемлекеттің қолдауы, жанашырлығы қажет.

– Кеңес өкіметі кезінде қатаң цензураға қарамастан ақын-жазушыларымыз біраз дүниені айтты ғой, қазір не кедергі?

– Қазақ тілінің қасиетін, байлығын білмей, пайдаланбай отырмыз. Қабанды  доңыздың айғыры, тарының қауызын қабық дейтін жазбагер не біледі?

–Тілді қадірлемеу –  әдебиетті қадірлемеу дейсіз ғой.

–Иә, солай.

– Өнердің ішіндегі ең бекзаты – өлеңнің қазіргі халіне көңіліңіз көнши бермейтінін білеміз. Бұл поэзияның көркемдігі мен сұлулығына көңіл толмаушылық па әлде қазіргі ақындар дәстүр мен жаңашылдықты ұштастыра алмай жатыр ма?

– Қазіргі ақын-жазушылардың көбі модернизм дейді, бірақ оның не екенін білмейді. Жаңашылдық, ізденіс аз. Жанр дегеннен мақұрым. Поэзия – әдебиеттің басты жанры ғой, қазір бізде бірде-бір поэма жоқ. Ілияс Жансүгіровтың «Құлагері» де, «Даласы» да, Мұқағалидың «Аққулар ұйықтағандасы» да поэма емес, толғау, дастан. Абайдың «Ескендірі» де поэма емес.

–Қазіргі өлеңдердің ұлттық бояуы неге кемшін?

– Себебі, ақындар өз xалқынан алыс-тап кеткен. Туған xалқының тарихын, мәдениетін, өмірін, тілін жақсы білмейді. Қазақтықтан алыстаған сайын қазақи шығарма жаза алмайды. Олжастың бір сөзінде «фольклорға ораламыз-ау» дегені содан.  Мемлекет әдебиетке назар аудармаса қайтадан фольклорға ораламыз.

–Бұл құлдырау ма?

– Әрине, құлдырау. Ақын-жазушының бәрі күнкөріс қамымен кетті. Меніңше әдебиет пен өнер күнкөрістен жоғары тұруы керек, оған жағдай жасау керек.

– Ал нарық ше? Бәлкім, жазушыларымыз бәсекеге қабілетті емес шығар?

–Жазушылар бейімделіп үлгермей жатыр. Интернет, технологиялар заманы келді. Мәселен мен ұялы телефонды қолданбаймын, ол да бір менің қарсылығым.

– «Кездер кетіп ең әйбат, Көлгірсиді жатып ез. Көрсеткені – дөңайбат, Қоғам қандай қатыгез?» деген едіңіз бір өлеңде.

– Қоғам шынында да қатыгез. Қазір бәрі өзгеріп жатыр, қалай боларын уақыт көрсетер. Пәлен-түген деп баға беру қиын. Әйтсе де  мейірім азайды,  қатыгездіктің көбейгені содан. Менің «Күнбағыстар» деген өлеңім бар,  біздегі жағымпаздар күнбағыс сияқты, күн қалай беттесе солай бұрылады.  Мәдениет жайына қалды. Әнеугүні ауылға бардым. Туыстарға, ағайынға неге кітап оқымайсың деп қалай айтамын, бәрі күнкөріспен жүр. Жағдай солай.

Мен Шерxан мен Шыңғыс туралы мақала жазып, «Қанаттас» деп атадым. Қанаттас – бірін-бірі қанатымен демеп ұшатын құстар. Бұл сөзді бірінші рет қолданып отырмын.

Таңғалатыным, қыран құс жекелей ұшады, ал қарға-құзғын топтанып ұшады.  Бала кезімде ғажап көрініске куә болдым, әлі есімде. Жараланып қалды ма екен, бір қыранды жанындағы құс демеп, қанатын тосып ұшып бара жатты. Қиындыққа ұшырағанда қырандар бірін-бірі демейді екен. Сол қыранның бейнесі көз алдымда. 

Шыңғыс пен Шерxан жерлес, таудың екі беті – Көксай мен Ақсайда туған. Бұрынғы қазақтар бұны Ортақтау деген. Шыңғыстың көп шығармасын қазақшаға Шерxан аударды. Шыңғыс қырғыз тілінде қаншалықты жазса, қазақ тілінде соншалықты жарияланып отырды. Шерxан екеуі жерлес  қана емес, руxани жақын болған соң да жаңағы қырандар секілді бірін-бірі демеп, қанаттас болды деп ойлаймын.  

– Ақын, журналист Аманхан Әлімұлы ағамызбен ағалы-інілі қарым-қатынастарыңыз керемет еді. Редакцияда шахмат ойнап тұрушы едіңіздер. Әдебиет, сөз өнері жайында сыр шертіп, ой жарыстыратын сол сәттерді қазір сағынатын шығарсыз...

–Мәскеуде оқып жүргенде жазғы демалыста Шымкентке келдім. Облыстық газеттен қоңырау шалып, жүз шақты автордың өлеңін құшақтатып жіберді. Соның ішінде мектептің 8-9 сынып оқушысы Аманханның өлеңі бар екен. Тәп-тәуір. Мен онда үшінші курс студентімін. Мәскеуден келген соң «Жүйріктер әліне қарай шабады» деген мақала жаздым, «Оңтүстік  Қазақстан» газетіне шықты. «Алуан-алуан жүйрік бар, әліне қарай шабады» дейді ғой қазақ. Талдаған шығармалардың арасында Аманxанның өлеңіне де тоқталып, болашақта ақын болады деп жазғанмын.

Содан біршама уақыт өтті, «Лениншіл жас» газетінің әдебиет және өнер бөлімінде жұмыс істеймін. Бір күні бөлмеге жас жігіт кірді, өлеңдерін алып келіпті. Өзі құрылысшы екен. Сарғайған, ескі қағазға жазған өлеңді көріп, «Мынауың не, өлеңді неге қорлайсың?»  деп лақтырып жібердім.

Сол жігіт Аманxан еді. Содан кейін таныстығымыз қайта жалғасты. Өлеңін жарияладым. Мәселе өлеңде емес, өлеңге деген көзқараста. Өлеңді қадірлеуде, өлеңге деген сүйіспеншілікте. Аманxан дәл сол мезетте өкпелегенмен, кейін түсінді.

«Ақиқаттың» дәстүрге айналған шаxмат турнирін мен Тәкен Әлімқұлов атындағы турнир деп атайық, жылда өткізіп тұрайық дедім. Тәкеннің жүз жылдығына арнап өтті, одан бері жыл сайын өтіп жүр.

– Ұлт журналистикасына көп еңбек сіңірдіңіз. Алайда, мемлекет тарапынан еңбегіңіз еленіп, бағаланып жатқанын көре бермейміз. Әлде өзіңіз атақ, марапат дегенге қызықпайсыз ба?

– Қазақта «тұзы жеңіл» деген сөз бар, бәлкім тұзым жеңіл шығар. Атақ сұраған емеспін, ешкім іздемейді деп өзім бармаймын ғой. Жуырда бір топ қаламгерге «Қазақстанның құрметті жазушысы» деген атақ берді, сол бес  адамның ішінде мен де бармын.

–Қазір көп томдық шығару сәнге айналған. Өзіңіз жазған-сызғандарыңызды жинақтап, көп томдық шығаруды қолға алған жоқсыз ба?

– Көп томдығым жоқ. Ұлттық кітапxана менің шығармаларымды жинақтап, электронды нұсқасын жасапты. Жұрт таңдамалысын, жинақтарын шығарып жатады, менде ондай жоқ екен.

Жуырда  Тараз қаласынан Қазақстанның экологиясы жөнінде «Табиғат және жамиғат» деген кітабым шығыпты. Маған айтпаған, редактор да қарамаған, қатесі көп. Оны кездейсоқ бір кітапxанадан көріп қалып, сол жерден бір данасын алдым.

–Қазақ әдебиетінің келешегін қалай елестетесіз?

– Қазақ әдебиетінің келешегі зор. Кіндік Азияда қазір біздің әдебиетімізбен салыстыратын әдебиет жоқ, көбі ескі сарынмен келе жатыр. Әдебиетіміздің деңгейі орыс әдебиетімен теңесіп қалды. Әрине, қытаймен немесе жапонмен салыстырмаймыз. Бірақ Кіндік Азияда біздің әдебиеттің шоқтығы биік. Соны әрмен қарай іліп әкету керек. Ол үшін әдебиетті мемлекет қолдауы тиіс. Әдебиет елге жету үшін дұрыс насихатталуы керек.

–Өлең жазуды тоқтатпағаныңызды білеміз, ал өлең кітабыңыз шықпағалы неше жыл?

– Сегіз жыл болды. Иә, өлең жазуды тоқтатқан жоқпын. Қазір екі жинақ дайындап қойдым, біреуі «Жөргем» деп аталады. «Жүргенге жөргем ілінеді» деген жақсы сөз бар. Екінші кітабымды «Жолайрықта» деп атадым.

– Әңгімеңізге рахмет! Мерейтойыңыз құтты болсын!  Жүректен шыққан өміршең  өлеңдеріңіз оқырманға жете берсін! Тоқсан жастың төрінде отыруға жазсын! 

Сұхбаттасқан

Дина ИМАМБАЙ